(Geschreven op de Nationale Feestdag)
Wat is er heerlijker dan schrijven over vrijheid op een vrije dag? En zelfs op een dag dat anders niet eens een vrije dag is.
Leve de vrijheid. Vive la liberté! Op de dag dat België “vrij” werd. Hoe symbolisch toch?!
Wat voor mij vrijheid betekent, kan haaks staan op wat het voor jou betekent. En omgekeerd. Hoewel, dit thema zal best wel wat overeenkomsten vertonen. Je hoort niet snel zeggen dat vrijheid voor iemand betekent ‘gaan werken’. Tenzij ie zanger of schilder of één of ander artistiek wonder is. En aangezien ik niet gezegend ben met talenten waar anderen voor betalen, hoor je mij die stelling nog niet snel beweren. Of ik zou van mijn passies mijn beroep moeten maken. Maar hoop doet leven.
Laat ik even stilstaan bij het feit dat er op deze wereld nog steeds mensen rondlopen die niet écht ‘vrij’ zijn. Slavernij is weliswaar al enige tijd afgeschaft, maar toch zijn er vrouwen of kinderen die niet van dit geboorterecht genieten. Om dan maar te zwijgen over diegenen die van hun vrijheid beroofd zijn en hun dagen slijten tussen 4 celmuren. Terecht of niet, dat is de vraag. Compassie heb ik voor beiden.
Weten waar ik straks kan slapen. Me veilig voelen. Geen honger of dorst lijden. Middelen hebben om in al deze behoeften te voldoen, zonder ervoor te moeten vechten. Die zekerheid, is dat dan geen vrijheid? Lijkt me wel. En toch voel ik me niet vrij. En nu komt Maslow met zijn behoeftentheorie en maakt me wijzer.
Heb ik dan zoveel meer dan een ander dat ik veel meer nood heb aan de verwezelijking van een hogere behoefte op die piramide? Nee...ik heb waarschijnlijk zelfs vele minder. Of moet ik dat ‘hebben’ misschien herdefiniëren? Ja dat is het. Ik bezit veel minder dan mijn onmiddelijke medemensen, maar tegelijk ook zoveel meer. Door uit te geven, heb ik mogen ontvangen. Het is waar wat ze zeggen: “travel is the only thing you buy that makes you richer”
En zo dus besef ik dat ik het slachtoffer ben van mijn eigen groei. Ik ben al zoveel vrijer dan elke pendelaar op mijn trein en toch voel ik me het meest gevangen. Waarom wilt een mens toch altijd meer? Het is nooit genoeg. Wanneer je een hond een been geeft, ga je die na een poos toch ook niet wegnemen? Eens je die zoete nectar geproefd hebt, dan smaakt niets zo zoet meer. Kan ik dezelfde prikkels en emoties ook binnen de comfortzone ervaren? Als jij het antwoord voor me hebt, daar wil ik poen voor neerleggen.
Vrijheid kan ik misschien in de kleine dingen zoeken. Vrijheid is voor mij dan niets *moeten*. Wat moet ik hier toch altijd zoveel. Kan ik niet gewoon even zijn en enkel moeten ademen? Er is wat herprogrammering in de bovenkamer nodig. Ik *moet* mijn moetes omzetten in *willes*. Ik wil dagelijks mezelf naar het werk sleuren; ik wil dagelijks in de file staan of ik wil me dagelijks op de trein voelen alsof ik in een bokaal augurken ben beland. Aan zuurte geen tekort. En ook ook niet aan absurditeit.
Vrijheid in voelen en denken. Zonder vooroordeel en meningen aan de laars lappend. Ik mag me zo voelen en denken over het leven. Ik ben wat ik denk en ik ben wat ik doe. Ben ik een kuddekoe?
Toevallig was er gisteren een volle maan, die een einde brengt aan een periode van twijfel (cfr. de astrologen op google). De periode die weldra begint zou de vrijheidsdrang stimuleren. In mijn Paulo Coelho agenda staat de maand augustus in het teken van vrijheid. Ik geloof in tekens. En ook in de kracht van de geest, van visualisaties, affirmaties en autosuggestie. Maar vooral in de kracht van het universum. Ik geloof dat je datgene van het universum ontvangt wat je nodig hebt, niet eerder of later, maar exact op moment dat je het van doen hebt. Vrijheid in geloof. En geloof in Vrijheid.
Labels: schrijven, vrijheid